ergotherapie
volwassenen

Vrijetijdsbesteding

Eric heeft een tijdje geleden een hersenbloeding gehad. De symptomen waren nog vrij mild volgens de dokters, maar het heeft een enorme impact op het leven van Eric en zijn echtgenote. Motorisch is alles terug goed gekomen, maar Eric rest nog een bilaterale hemianopsie, wat wil zeggen dat hij in elk oog voor de helft blind is. Eric wordt daardoor regelmatig verrast door hindernissen en loopt daardoor regelmatig tegen voetgangers, tegen de deurposten, hij kan de krant niet meer lezen, hij laat de helft van zijn bord eten liggen en hij kan niet meer met de auto naar de plaatselijke voetbalclub, waar hij vrijwilligerswerk deed, … . Zijn echtgenote kan jammer genoeg niet met de auto rijden. Eric en zijn partner hebben het  moeilijk met deze veranderde situatie. Vroeger was Eric de drijvende kracht achter de plaatselijke voetbalploeg, hij had er tal van sociale contacten, hij deed het kantinewerk, klusjes, coördineerde de jeugdwerking. Het is duidelijk dat Eric daar gemist wordt. De echtgenote van Eric is zeer bezorgd en neemt hem de meeste taken uit handen omdat ze sommige zaken te gevaarlijk vindt voor Eric of omdat het niet nauwkeurig en te traag wordt uitgevoerd. Eric zit de hele dag in de zetel naar de tv te staren. Het is uiteindelijk de dochter die aan de alarmbel trekt. Zij ziet haar vader stilletjes ongenietbaar en apathisch worden en ze ziet haar moeder die duidelijk moeite heeft met een man die de hele dag thuiszit. De ergotherapeut wordt ingeschakeld. Zo gaan we in het eerste gesprek de mogelijkheden van Eric in kaart brengen, maar ook de wensen en noden. De ergotherapeut betrekt ook de echtgenote in het gesprek en noteert ook hààr bezorgheden en noden. We kijken als ergotherapeut niet alleen naar de patiënt zelf, maar ook naar zijn omgeving, aangezien ze een grote invloed op elkaar hebben. We beslissen samen aan wat er gewerkt zal worden. Een doel hebben om op te staan steekt er met kop en schouders bovenuit. Er worden tips gegeven omtrent de krant lezen en er wordt voorgesteld om een bezoek te brengen aan de voetbalploeg, alhoewel Eric er niet naar uitkijkt. Hij denkt niet dat het de moeite zal zijn. Er zullen immers anderen zijn die zijn taken hebben overgenomen en hij zal zich het vijfde wiel aan de wagen voelen. Hij vindt dat hij ook niets meer kan. Hij wil liever niet gaan. We spreken af dat indien het niet meevalt, we dit onderwerp los zullen laten. Maar we weten ook uit ervaring dat een eerste ontmoeting na een lange afwezigheid steeds heel spannend en eng is. In dit stadium gaan we ons nog geen zorgen maken over de verplaatsing (alhoewel de ergo daar zeker al een stap voor zit). We brengen Eric ter plaatse en inventariseren vroegere taken. Het kalken van de lijnen zal niet dadelijk lukken, maar het controleren van het materiaal is zeker nog mogelijk mits wat training en aanpassingen. De balustrade heeft ook een nieuw likje verf nodig. Ook de aanwezigheid van Eric bij de start van de jeugdploegen doet hem duidelijk deugd. Ze vragen of hij nu terug is, want ze hebben hem gemist. Eric maakt zelfs al afspraken wanneer hij terugkomt. Er wordt ook duidelijk gecommuniceerd in het bestuur welke taken Eric nog zal (kunnen) opnemen. Niet onbelangrijk om zo geen foute verwachtingen bij beide partijen te creëren. Het spreekt voor zich dat de activiteiten zullen moeten getraind worden. Er wordt ook gekeken of de verplaatsing te voet kan afgelegd worden. Hier is de veiligheid van het grootste belang. Zo zal er geoefend worden op het oversteken, waar het veiligste punt is om over te steken, herkenningspunten zoeken, … Het is een lange weg, maar Eric heeft terug een toekomstperspectief. Voor de echtgenote is het terug leren loslaten. Af en toe belt Eric eens of ik nog tips heb voor iets nieuw dat hij wil ondernemen. Wat een verschil.