KINDERPRAKTIJK ERGOTHERAPIE
Algemene ergotherapie en Ayres Sensorische Integratietherapie®
SPELEN OM TE LEREN
0 tot 18 jaar
“Therapy is more than a piece of equipment.”
Welkom
Je hebt me gevonden! Hopelijk vind je hier waarnaar je op zoek bent. Misschien vraag je je af of ergotherapie een hulp kan zijn voor jouw kind, vraag je je af hoe ergotherapie in zijn werk gaat of misschien ben je zelf een therapeut of arts en wil je doorverwijzen? Misschien ben je wel een ouder die door de bomen het bos niet meer ziet en na alle verschillende therapieën een therapiemoe kind heeft met nog steeds dezelfde moeilijkheden. Julllie zijn niet alleen.
Alleszins, je zal doorheen de website telkens een stukje wijzer worden en me steeds beter leren kennen. Op dit moment is het nog eenrichtingsverkeer, want ik heb geen idee wie jij bent. Maar wie weet, misschien ontmoeten we elkaar binnenkort! Kijk gerust eens rond op de website en bij vragen of twijfels help ik je graag verder. Je kan contact met me opnemen via het contactformulier of via een telefoontje.
Om een antwoord te kunnen bieden op de specifieke vragen van kinderen, ben ik in 2008 terug de schoolbanken ingedoken om me verder te specialiseren in de kinderergotherapie. Als kinderpraktijk kan het hier lekker druk worden en dat mag ook. Elk kind heeft hier zijn uitdagingen. Maar tussen al de drukte door zorg ik graag voor de rustige noot. Ik neem graag mijn tijd om naar de kinderen hun verhalen te luisteren en ik benader ze zoals ze willen benaderd worden of waar ze op dat moment nood aan hebben.
Het grote voordeel is dat kinderergotherapie zelden op pure therapie lijkt. Hoewel ergotherapeuten doelstellingen vooropstellen en een behandelplan ontwikkelen, houden we rekening met de core business van een kind en dat is spelen! Ik verduidelijk aan wat we specifiek werken, zodat je als ouder begrijpt wat we doen en waar we naartoe willen. Ouders zijn voor mij partners in crime en ik moedig aan om bij de therapie aanwezig te zijn. Ik leer door jullie nog beter jullie kind kennen en jullie krijgen van mij tips en tricks hoe je een aantal zaken thuis kan aanpakken. Doordat ik een tiental jaren geleden besloten had om 3 van mijn 4 kinderen huisonderwijs te geven heb ik me nog verder verdiept in de ontwikkeling van kinderen, hoe kinderen leren en op welke manier de ontwikkeling gestimuleerd kan worden door spel. Het natuurlijke leren is zo waardevol dat dit ongetwijfeld mijn kijk op het werken met kinderen heeft beïnvloed. Daarnaast ben ik me ook meer en meer gaan verdiepen in de sensorische informatieverwerking doordat een aantal kinderen uit de praktijk hier baat bij zouden hebben. Omdat de sensorische integratie (prikkelverwerking) een complex gegeven is waarbij een grondige kennis van de neurowetenschappen vereist is, wilde ik hierin een expertise opbouwen. Ik heb na veel wikken en wegen gekozen voor de opleiding Sensory Integration aan de Sheffield Hallam University (UK). Hierdoor bezit ik een solide theoretische en praktische basis. Je kan therapeuten die hier een gespecialiseerde opleiding gevolgd hebben herkennen aan de badge op de website.
Over Katrien Roos
Meer dan 27 jaar ervaring - Erkend ergotherapeut – Lid van Ergotherapie Vlaanderen - RIZIV-nummer - Oprichter Vereniging voor Huisonderwijzers Vlaanderen VHoV vzw - Certified Ayres Sensory Integration Practitioner
Ik werk momenteel zowel als TOAH-leerkracht (Tijdelijk Onderwijs Aan Huis) in het onderwijs, maar ook als diepte-expert Hoogtechnologische Hulpmiddelen bij Blindenzorg Licht en Liefde vzw en daarnaast ook als zelfstandige kinderergotherapeute in mijn praktijk te Rotselaar. Dat zorgt voor een mooie kruisbestuiving tussen de verschillende functies waarbij niet alleen de cliëntjes baat bij hebben, maar ook ikzelf en mijn werkgevers. Ik heb een enorme passie voor mijn job en een grote drang naar kennis en professionaliteit. Ik hou van de uitdaging wanneer cliëntjes aangemeld worden met zeer complexe profielen, het vastbijten erin en samen met de ouders een oplossing te zoeken. Mijn dagen lijnen zich daardoor niet mooi af tussen de kantooruren, maar dat is niet erg. Mijn hoofd is waar het wil zijn en dat is bij mijn passie: mijn werk. Mijn mooiste momenten zijn niet alleen terug te vinden in mijn privé-leven, maar dus ook in mijn professioneel leven. Ik heb het geluk dat ik elke dag met prachtige en interessante mensen mag werken, elk met hun eigen verhaal en dat ik daar eventjes deel mag van uitmaken.
Praktijkadres
Kinderpraktijk voor ergotherapie
Lerende Handen
Eektstraat 89
3111 Wezemaal
Tel: 0485 52 71 97
Wezemaal ligt pal tussen Leuven en Aarschot, vlakbij de afrit Rotselaar/Holsbeek van de E314 en dus vlot te bereiken.
De praktijk is gelegen in een doodlopende straat met parkeermogelijkheid voor de deur of op de oprit.
Joos
-
De ouders van Joos hadden van de kleuterjuf te horen gekregen dat Joos zijn potlood fout vastnam. Knippen lukte ook niet helemaal naar wens. Het gevolg was dat Joos elke teken- en knipactiviteit wegzette als ‘stom’ en ‘ik wil niet tekenen of knutselen, ik wil liever iets anders doen’. De ouders waren in een strijd beland met hun zoon om toch maar die correcte pengreep af te dwingen en om hem tot tekenen te laten overgaan. Uit ons gesprek bleek al vlug dat Joos een kind is dat graag buiten speelt, overal opklimt of afspringt, met takken vecht tegen denkbeeldige ridders en die niets liever doet dan zijn vader te helpen met het grove werk in de tuin.
-
Er wordt beslist om een aantal testen af te nemen, zodat we de fijne en grove motoriek kunnen plaatsen in vergelijking met zijn leeftijdsgenootjes. Bij Joos wordt er daarnaast ook een sensorisch profiel opgesteld. Het opstellen van dit sensorisch profiel is meer dan enkel een vragenlijst invullen, maar houdt ook observaties en een aantal klinische testen in. Dit profiel blijkt zeer disharmonisch te zijn, met duidelijke uitschieters op tactiel (tast) en vestibulair (evenwicht en balans) vlak. De andere test toont dat Joos inderdaad zwak scoort op de fijne motoriek en dat Joos tweehandig handelen zeer uitdagend vindt.
Het is duidelijk dat we met Joos aanvankelijk niet binnen zullen werken, maar dat we naar buiten gaan. Met toestemming van de ouders start ik met houtsnijden. We ontschorsen een tak en maken er een punt aan. Joos gebruikt dus een mes (met botte punt) en snijhandschoen onder mijn supervisie en met duidelijke instructies voor zijn veiligheid (en die van degenen rond hem, in dit geval moeder en mezelf). Dit spreekt hem enorm aan. We gebruiken de tak als ‘potlood’ en tekenen in de aarde. Het is belangrijk dat hij plezier vindt in het tekenen in plaats van deze activiteit te vermijden. Daarna korten we de tak in, snijden hem wat smaller en gaan we op een zandtafel patronen tekenen. De pengreep wordt ook aangepakt. We splitsen de sessie op in 2 delen. Een deel waarin we fijn-motorisch gaan werken in functie van het schrijven en een deel waarin we psychomotorisch gaan werken. Ik werk volgens het just-right principe. Niet te makkelijk zodat Joos niet verveeld geraakt en niet te moeilijk zodat hij niet afhaakt.
Simon
-
Simon is een 15-jarige jongen die weigert om naar school te gaan. Hij krijgt daarom een paar uren onderwijs aan huis door een leerkracht verbonden aan de school. Simon heeft moeite met zijn prikkelverwerking en vermijdt daarom plaatsen waarvan hij vermoedt dat ze te druk zullen zijn. Ook het pestgedrag van zijn leeftijdsgenoten op school is hard aangekomen. Zijn ouders omschrijven Simon als hypergevoelig en als zeer intelligent. Wanneer Simon binnenkomt in de praktijk, heeft hij een hoodie aan en kan je zijn gezicht amper zien door zijn lange haar en kap. Hij strompelt binnen, kijkt amper op, zit onderuit gezakt op de stoel. Als je niet beter zou weten dan zou je hem als onverschillig omschrijven. Hij beantwoordt vragen met enkel ja, neen en ik weet het niet. Het is duidelijk dat Simon zich niet comfortabel voelt in deze situatie. Teveel aandacht op hem, hij heeft de opdracht gegeven aan zijn ouders om het woord voor hem te doen.
-
Ik vlieg er niet dadelijk in bij Simon, maar probeer eerst uit te zoeken waar hij warm van wordt, wat hem kan enthousiasmeren en wat hij zichzelf graag zou gunnen en ondertussen geef ik hem de kans om mij wat beter te kunnen inschatten. Aangezien Simon reeds 15 jaar is leg ik hem uit wat ik voor hem kan betekenen en hoe de sessies er kunnen uitzien. Ik maak duidelijk dat we partners zijn en we samen overleggen indien hij dit wenst. Ik raad hem aan om een aantal testen af te leggen en om een vragenlijst in te vullen om zijn sensorisch profiel te kunnen opstellen. Dit kan hem meer inzichten geven rond zijn prikkelverwerking. Zo proberen we uit te zoeken welke activiteiten regulerend werken voor hem, welke hulpmiddelen eventueel kunnen ingeschakeld worden en trainen we we een aantal motorische vaardigheden op zijn vraag. Hij wil immers graag wat fysieke activiteit doen, maar botst telkens op zijn onhandigheid (struikelen, tegen dingen aanlopen, vlug moe, …). Simon blijkt wel warm te lopen voor houtbewerking. Bij de houtbewerking bloeit hij open en hij gaat van het ene project naar het andere. Hij heeft inderdaad wat moeite met de fijne motoriek, maar dit houdt hem niet tegen. Na verloop van tijd vertelt hij ook meer over zijn angsten en staat hij open voor een samenwerking met een psycholoog. Simon kan je tegenwoordig terugvinden in een badmintonclub voor volwassenen. Dit vond hij zelf een goede eerste stap in de buitenwereld.
Lente
-
Lente is 8 jaar en gediagnosticeerd met DCD (Development Coordination Disorder) en ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Ze weigert zichzelf o.a. aan te kleden en naar zelfzorg loopt het ook niet vlot. Zo weigert ze zichzelf af te vegen wanneer ze naar het toilet gegaan is. Dit vormt vooral een groot probleem tijdens de schooluren. Ook het wassen en tanden poetsen is voor de ouders een strijd geworden.
-
Aangezien de hulpvraag zo specifiek is en er haast achter zit, voer ik een observatie uit, zowel thuis tijdens het ochtendmoment als tijdens de schoolspeeltijd. Ik merk dat een aantal zaken Lente triggeren, waardoor ze vervalt in het weigeren van alles wat ze verwacht wordt te doen. Zowel ouders en zussen geraken hierdoor gefrustreerd en de situatie escaleert. Dit gaat elke schooldag zo. Iedereen zit vast in een bepaald patroon. Veel tijd is er niet om zich aan te kleden. Mama neemt dit over, want zij moet de klok in het oog houden. Zowel de kinderen moeten op tijd op school zijn, maar ook mama moet op tijd op haar werk zijn. Rekening houdend met de DCD-diagnose van Lente is het weigeren van aankleden en zelfzorg onder tijdsdruk niet zo’n verrassing in deze situatie. Mijn eerste voorstel is dan ook om het hele ochtendmoment te herevalueren en momenten te zoeken waarop Lente niet in het weigergedrag hervalt. We trainen een aantal vaardigheden in een situatie waarbij de tijdsdruk geen rol speelt. Aan de hand van spel gaan we ook oefenen op de vaardigheden die nodig zijn om bv je tanden te kunnen poetsen of om een sok juist aan te trekken. Prioriteit hier is wel het toiletmoment, aangezien dit fysieke gevolgen (irritatie in de bilstreek) heeft. We passen de omgeving van het toilet aan, we voorzien vochtige doekjes die je mag doorspoelen en waarvan ze vindt dat het heel lekker ruikt, we zorgen voor een visuele leidraad met foto’s die ze zelf getrokken heeft. Elke keer wanneer ze zich succesvol heeft afgeveegd, krijgt ze ipadtijd bij. Dit is voor haar een grote motivator. Thuis blijkt dit een succes te zijn, dus willen we de transfer naar school maken. We spreken met de leerkracht af dat Lente enkele minuutjes voor de drukte van de speeltijd naar het toilet mag. Ze neemt haar doosje, dat in haar broekzak past, mee. In dat compacte doosje zitten een paar vochtige doekjes die ze discreet kan meenemen. De eerste keer oefen ik met haar op de toiletten op school. Dit loopt inderdaad vlotter zonder de drukte. De volgende keren maakt mama tijd vrij om dit nogmaals te oefenen op school. De school denkt alleszins mee en dat is goud waard.