Geen quick fix: waarom therapie tijd vraagt en waarom ouders daarin essentieel zijn

Therapie is geen snelle oplossing. Het is een proces dat opgebouwd wordt over tijd, met herhaling, afstemming en samenwerking. Eén therapiesessie per week, hoe goed die ook ingevuld is, volstaat niet om langdurige verandering te realiseren. Zeker niet bij kinderen die nood hebben aan voorspelbaarheid, herhaling en relationele veiligheid.

Wat in de sessie gebeurt, is slechts een deel van het verhaal. De echte meerwaarde ontstaat wanneer ouders actief betrokken zijn en mee vertalen wat er in de therapie is aangebracht, naar het dagelijkse leven thuis.

Ouders zien hun kind in alle contexten die ik als therapeut niet te zien krijg: tijdens stressmomenten, spel, gezinsinteracties, en in de overgangsmomenten van de dag. Ze zijn dus in een unieke positie om signalen op te vangen, in te spelen op wat werkt en te herkennen wanneer het minder loopt.

Wanneer een ouder mij vertelt dat een kind een moeilijke week had of dat de interesse plots volledig verschoven is van ridders naar cavia’s, dan kan ik mijn aanpak daarop bijsturen. Die informatie maakt het verschil. Ik probeer bereikbaar te zijn hiervoor. Whatsapp, mail, sms, Messenger, alle kanalen worden hiervoor benut.

De praktijk wordt zo geen afgesloten eiland, maar een plek waar we samen op zoek gaan. Als een bepaalde spelvorm hier werkt en die kan op een speelse manier worden meegenomen naar huis, dan versterkt dat het effect. Het kind krijgt dezelfde boodschap, dezelfde aanpak, dezelfde uitnodiging tot ontwikkeling, verspreid over verschillende situaties.

Samenwerking met ouders is dus geen aanvulling op de therapie. Het is therapie. Zonder betrokkenheid buiten de sessies blijft het effect beperkt.

Therapie vraagt tijd, herhaling en vooral: continuïteit tussen de sessies en de school- en/of thuisomgeving. Die continuïteit begint met afstemming, overleg en gedeelde verantwoordelijkheid.